Öylesine yazıyorum çünkü yazmak istediğim hiçkimse hiçbir şey yok. Kırgınım kızgınım allaha bile. Yüreğim yanıyor içimde çığlıklar kopuyor yalnız kaldığım zamanlarda. Ama yanımda insanlar varken görseniz sanki o kıyameti kopan ben değilim. Eskisi gibi hatta eskisinden daha neşeliyim. insanların yanında sürekli gülüyorum rol de yapmıyorum gerçekten komik şeyler oluyor yada ben gülmek istiyorum bilmiyorum. ama yapayalnız kaldığım her an her saniye içime batıyor. Ben bunu haketmedim. Bir anda altüst oldu hayatım. Hayallerim. Canımdan can gitti. Yaşama hevesim hayat motivasyonum anlam bulduğum herşey kayboldu.
Düşünmemeye çalışıyorum herşey eskisi gibi normalmiş kötü hiçbir şey olmamış gibi yapmaya çalışıyorum. Ama yok. Tam yemek yaparken, ders anlatırken, kitap okurken, dizi izlerken, yolda yürürken, arkadaşımla muhabbet ederken, alışveriş yaparken yada öylesine boş durduğum hiçbir şey yapmadığım bir saniyede sinsi bir yılan gibi geliyor herşey aklıma. Kovuyorum düşüncelerimi yoksa çıldırmamak elimde değil. Ruh sağlığım için yapıyorum. Belli bir saatten sonra müzik bile dinlemiyorum hasta olmamak için. Belki de bu yüzden geceleri sürekli kabus görüyorum gündüzleri düşünmediğim için. Düşünmekten kaçıp normal olmaya çalıştığım için.
Ben bu yazıyı öylesine yazdım ama biraz da yazmak iyi geldiği için yazdım. insanlarla çaresi olmayan şeyleri konuşmak yerine, içinde bulunduğum duygu durumunu yazmak iyi geldiği için yazdım.
