oldukça trajikomik bir dilemma. açıkçası düşlemlerdeki elmayla sancılardaki üzümler hiçbir zaman kavuşmadı, kavuşmayacak da. ne kadar çok düşünürsek o kadar güzel kısraklar yarattığımız gibi kekremsi bir kabusa da döndü her şey çoğu zaman. kaotik bir virüsü duygu karmaşası damlacıklarıdan oluşan bir okyanustan yaratan buydu, bu yüzdendi ki bulamadık ortasını. bulabilseydik bile gökkuşakları mutlak biçimde artifikal ve eğreti olmaya tandanslıydı. en iyisi gözlerimizi kapatıp yüzüstü uzanmak ve unicornların kişneyişini beklemek sanki.
