Aklım almıyor yaşanılanları. Biz insanız ama her şekilde ayrılıyoruz, birbirimize düşüyoruz. Siyasi, dini, ırkçılığı... insanlardan, insan olmaktan tiksiniyorum. Vahşice birbirimiz katlediyoruz, vahşice doğayı, hayvanı bitkileri katlediyoruz. Bina dikmek için ağaçları onlarla birlikte hayvanları yok ediyoruz. Karşımızda savunmasız bir şey görünce hunharca saldırıyoruz. Bunları biz yapıyoruz, insanlar yapıyor. Ülke savaşları, toprak kavgaları hep devam ediyor. Binlerce insanın kanı toprağa süzülüyor, binlerce ana ağlıyor. 5 şehit gündeme girmiyor artık, sayının daha fazla olması lazım. 3-5 yaralı var deyip geçiyorlar. Şehit vermeye alıştırılmış bir toplum haline geldik. Partileri kendi içinde ayırıp kan davasına dönüştürdük. Kemalisti chp li diye ayırdık, dinsiz diye yorumlayıp içkici damgasını vurduk. Ülkücülüğü, turancılığı mhp ile harmanlayıp, diğerlerini dışladık. Akp yi dinle karıştırıp, dinden bir sütun ördük önüne. Hacı hoca diye kaldı hepsi. Ben hem liderimizin yolunda ilerleyip, onu sevgiyle anarken, tüm türkleri bir çatı aldında toplarken aynı zamanda dinimden de uzaklaşmadan kalamıyorum ki? Neden var bu sınıflandırma, neden ayrıldık bu kadar.
