düşünmeden uykuya dalabilmem,
kız kardeşimin üniversitede olmayışı ve sabah akşam bir şekilde eğlenmemiz.
ne güzel günlerdi yahu. babam fujifilm'in yarı profesyonel kamerasını almıştı ve o kadar heyecanlanmıştık ki, evde annemin işlerinden ve babamın resimlerinden başka çekecek bir şey aramıştık, a4'ü alıp üstüne karikatür karakterleri çizmiştik. durdur oynat yaparak saçma diyaloglu ama bizim için bir o kadar eğlenceli kısa bir film çıkardı ortaya. nedensiz yere başa sarıp izlemiştik onu kaç kere.
ve özellikle özlediğim, tüm aile bireylerimle aynı masada akşam yemeği yemekti kesinlikle. 5'imiz hiç çoğu zaman tam oturmadık. ya abim olmadı, ya kız kardeşim. masamızda hep eksik birisi yemek yedik. hepimiz keşke küçük kalsaydık ve o neşesi pek bir masum olan aile bireylerim hiç dağılmasaydı.
