ilkokul ortaokul lise üniversite hatta bölüm bile aynı olan bir arkadaşım var. çok muhabbet bol kavga mı getirir desem bilemedim. biz birbirimize karşı çok saygısızlaşmıştık hayatımdan çıkarmayı çok kez düşündüm ve kısa süreli küslüklerimiz de oldu. yani böyle o kadar kızıyordum ki rüyamda falan dövdüğümü görüyordum. velhasıl kelam biz kopamadık. alışkanlıklarımın esiriyim diye düşünüyordum. yıllar yılları kovaladı. ikimizde birer yetişkin insan olduk. hala taban tabana zıttız ve istesek kavga edecek birşeyler illaki buluruz. ama etmiyoruz. biz aslında birbirimizi çok güzel beslemişiz. anlayış hoşgörü sabır ne derseniz deyin bunun adına, işin özüne bakıldığında bu dünyada bu kadar zıttımızı bulamayız eminim ve ikimizde taban tabana zıt özellikler barındıran biriyle dostuz. zaten iş hayatı vs girince işin içine bir bakmışız ki başbaşayız. kimseyle konuşulmayacak şeyleri birbirimizle konuşuyoruz. hatta konuşmaya gerek bile kalmadan gözlerimizle espri yapıp gülüyoruz. bu başlığı görünce dedim ki kendi kendime, “ o zaman ergenliğin saçmalamanın verdiği bir hışımla hayatından çıkarsaydın napardın? zaten kolay arkadaş edinemiyorsun, bir başına kalırdın.”
size tavsiyem hayatınızda mutlaka bir tane böyle insan bulundurun. arkadaşıma buradan sesleniyorum. “ iyi ki karşılaşmışız. dostluğun için, bu 3 günlük dünyada yanımda bulunduğun için teşekkürler.”
