şu son bir ay hayatımın en kötü dönemlerinden biriydi. Şu son iki gündür ise bu dönemin içinden çıkmaya çalışırken bugün yine çakıldım yere. Yarın yeniden başlayacağım mesela.
Hayatım ileri gitmek yerine, çakılmak ve yeniden başlamak üzerine kurulu. Bu döngü beni çok yordu artık. Yetmiyormuş gibi etrafımdaki insanların eleştirilerine maruz kalıyorum. Ve bunların çoğu ailemin içindeki insanlar.
Küçüklüğümden beri böyle aslında. Sevgiyle büyümediğim için hep kendimi aşağıda ve gereksiz hissettim. Çocukken bile kendi işlerimi kendim halletmeye çalıştım. Hiç anne baba diye koştuğumu hatırlamam. Okulda hep problemlerim olurdu, onları da kendim halletmeye çalışırdım. 9 10 yaşlarında bir kız çocuğu neyi ne kadar halledebilirse işte. Öğretmenlerimden sınıf arkadaşlarıma kadar hepsi kalbimi kırdı benim. Böyle büyüdüm ben. Daha doğrusu büyüyemedim. Şu an bulunduğum yerden ileri gidemememin, sürekli çakılıp yeniden başlamaya çalışmanın, sonra yeniden yeniden yeniden çakılmamın sebebi bu sanırım. Şimdi elimde hiçbir şey yok.
