9.sınıftayım, o zamanlar servis ile gidip geliyorum ve yine bir bahar mevsiminde, servis, beni mahallenin başında bırakmış. erkekler mahallede futbol oynuyor, kızlar ise voleybol. mahalle tıklım tıklım çocuk sesi, şen şakrak ve hava da bir o kadar sıcak. hemen bizim binanın altında da komşular ve yengelerim ( aile apartmanında oturuyoruz) kendi aralarında konuşuyorlar. mahalleye doğru yürürken ayağıma kaçan top geliyor, güzel bir şut çekiyorum. sonra alkış sesleri.... kadınlar dönüp bana bakıyor, kısa bir sohbet ve ben merdivenleri çıkarak eve gidiyorum. üstümü değiştirirken annem geliyor ve "ben aşağıya (mahalleye) iniyorum, yemek pişince ocağın altını kapat, acıkırsan da ye" diyor ve gidiyor. taze fasulye var yemekte ama diğeri neydi hatırlamıyorum.
yazarken bile inanılmaz iyi hissettim kendimi. çok sıradan bir gündü ama ben o zaman çok huzurlu hissetmiştim kendimi. aradan 8 sene geçmiş şimdi düşünüyorum da.... ayrıca bu düşünce makarna yerken geldi. bir anda bana böyle tuhaf şeyler oluyor. ayrıca okuyanlara da buradan selamlar, teşekkürler.
