Aslında sosyal bir insanım. insanlarla yararlı şeyler hakkında konuşmayı çok seviyorum. Gülmeyi ve güldürmeyi çok seviyorum. Ne bileyim karşımdaki insana cömert olmayı seviyorum. Uzun süren samimi ilişkileri beni mutlu ediyor. Fakat insanlar hep benim çabalamamı ister gibi davranıyorlar. Sürekli ben buluşmak istiyorum, ben mesaj atıyorum, empati kurabilen ve kendinden veren taraf hep ben oluyorum. Bunları yapmazsam ya unutuluyorum ya da neden yapmadığımı soruyorlar. insanlara karşı gösteriş yapmıyorum veya sürekli bir şeyler satın almıyorum. Biri bana hediye verse ömür boyu onu saklarım ama sürekli bir şeyler satın almak herşeye sahip olmak zevk vermiyor bana. Birilerine gıcık kapıp dedikodusunu yapmak bana huzursuzluk veriyor. Sadece sevdiğim çocuğu anlatırım veya utanç verici anılarımı. Buda dedikoduya girmez herhalde. Yapmacık davranmıyorum neysem o yum. Sonra bu sosyal ve herkesin sevdiği insanlarla yararlı ilişkiler kurmak için uğraşırken kendimi bi anda yalnız buluyorum. Asosyal olduğumu düşünmüyorum sadece insanlar kendilerini çok fazla düşünüyorlar ve Tanrı olmayı arzuluyor gibiler.
