gerçekleştikten sonra varlığınızın yüzde doksanını alıp götüren durum. izmir'desindir, bir telefon gelir kardeşinden. cümle kısa ve nettir: abi annem kaza geçirdi, gelmen lazım. ertesi gün memlekettesindir. anne kafasında bir yarayla beyin cerrahide yatmaktadır. doktor umursamamaktadır, hasta yakınlarından para beklemektedir. eve gidersin, kimse yoktur evde. annenin üzerinden çıkarmadığı yeleği görürsün ve onu koklaya koklaya bağıra çağıra ağlarsın. ve anlarsın ki evi yuva yapan kişi annedir. bir yolunu bulup başka bir hastaneye aldırırsın anneyi bir umutla. orada daha iyi bakarlar ve anne kurtulur. tabii sen bu arada koşturmaktan ve yaşanan yıkımdan dolayı 8-9 kilo vermişsindir. yeter ki o yaşasın ben eriyip gideyim dersin kendi kendine, önemsemezsin. hastanede sabahlarsın ve şükredersin allah'a anneni bu seferlik sana ve kardeşlerine bağışladığı için. eve getirirsin ve yanından bir dakika bile ayrılmazsın. yapmanı istediği her şeyi seve seve, zerre kadar sıkılmadan ve üşenmeden yaparsın. bir keyiftir o anlar artık senin için. kazanın üzerinden aylar geçtikten ve annen gün geçtikçe iyiye giderken bir sohbet esnasında annenden duyduğun bir soruyla darmadağın olursun:
-oğlum benim yaşamam sizin için de iyi oldu değil mi?
sonra ergenlikten itibaren annenle olan bütün ilişkini gözden geçirirsin. çünkü annene onu ne kadar sevdiğini hiç söylememiş , yaşayacağı her saniye için canını çekinmeden, seve seve verebileceğini hissettirememişsindir. tüm bunlardan sonra eve tepkisiz bir şekilde girmelerin ve basit merhabalaşmaların yerini kucaklamalar alır. elini öpersin, kucaklarsın, saçlarını okşarsın, yanaklarını sıkarsın, evden çıkarken öpersin ve allah'a emanet edersin. şunu da bilirsin: ölüm elbet gelecektir, ama önemli olan o gelmeden önce annene yaşattıklarındır. elbette bir gün ölecektir ama ölecekse de mutlu ölsün dersin. hayattan keyif alması için elinden ne geliyorsa yaparsın, yapmalısın.
annem
bir sessizlikti annem
nice çileden örülmüş
sevinçleri de var mıydı bilmem
kendisinden bile gizlenmiş
her anne çocuklarını yaşar değil mi?
ben annemi hiç yaşamadım
çünkü çocuklar
bir rüzgara biner giderler
anne yüreği de beraber...
