son 8 aydır etrafımda kesilen ağaçları sayıyorum. her köşeden biri eksiliyor. sorabildiğimi/muhatab bulabildiğimi soruyorum. bu ağacı neden kestiniz? arabamı parkettiğim yere doğru uzuyordu. camıma değince gece korkuyordum. kocamla limonlarını kim toplayacak diye tartıştık, ben de ağacı kestirdim. kökleri kaldırımı kabarttı, belediye olarak bu çimenlerin üstüne belediye cafesi yapacağız, vs. vs. saçma sapan bahaneler. bir bakıyorum orada güzel bir ağaç var, bir bakıyorum ertesi gün yok. bazen çiçekleri, yeni uzayan filizleri, bazen de küçücük meyveleri ile yere yıkılmış.
geçen sene koca dut ağacına baktım yan dairedeki komşunun penceresinden. ah dedim, bütün dutlar pencere seviyesinde, bir kuş olaydım, 2 dakika oraya konaydım. güldüler bana. gece 2300 civarı kapım çalındı, koş, koş diye. dut dolu gökyüzüne uzanan o dal çatırdayarak yere inmiş ağırlığından ama ağaç güçlü ve genç, dal çatlamış fakat canlı, kırılmamış. bir gün önce gökyüzünde kuşların didiklediği dal elimizin hizasına inmişti. herkes yedi o dutlardan. sonra bir gün bir baktım kesmişler o ağacın gövdesi kadar dalı. neden kestiniz, ölmemişti o dal dedim, abuk subuk bir şeyler dediler. sonra baktım odun yapmışlar, doğramışlar. birisi ölmüş gibi üzüldüm. hala o dal boylu boyunca uzanmış halde gözümün önünde. nefret ediyorum ağaç kesenlerden.
