Bir otobüslük yolum vardı sana,
Olmasaydı ölen sevginden kalanlar arada.
Yine de baş koydum hep yoluna,
Başımı ezen ağır yalnızlığının koynunda.
Yaşama bir çelme takmaya kalktım yalnızlığa direnerek.
Kalbim avare oldu kapında dilenerek.
Yazarken yaktı sözler dilimi kemirerek.
Adına adadım düşlerimi, her gün düşten kesilerek.
Yollar çok uzadı artık, karşı kentte açacak güllerin.
Bense kendime sorarım hesabını, sensiz geçen günlerin.
Oysa geride kaldı o günler, bitti güzel hislerin.
Belki bir gün hatırlarsın, var burada seni seven bir esirin.
