Karanlıktan korkan çocuklar gibi korkar oldum geceden.
Lambalar yerine gözlerimi açık bıraktım hep.
Görecek bir şey yoktu aslında,
Gözlerimin önünde sadece sensiz bir günün habercisi gece.
Başım anlamsızca karanlığı dövmekte can havliyle.
Elimden gelmesini beklediklerimse geç kalmış gene.
Karanlık gözlerimin rengini soldurmuş,
Direnen son ümitlerimi de yutmak için bekliyor kapımda.
Bense senin bu karanlığı dağıtmak için ışıklarımı yakmanı bekliyorum.
Oysa sana araladığım kapı bile çürümüş bu kadar zamanda,
Sana o kapıdan baktıran düşlerimse hep uyanık bu karanlıkta.
Bir çocuk gibi korkuyorum karanlıktan.
Nerede olduğunu bile göremiyorum,
Sadece içimde olduğunu bilsem de.
Sen karanlık kadar yakınsın dünyama.
Göz kapaklarıma koymuşlar seni,
Sense korkularımın ta kendisi olmuşsun.
