sen yokken beni çok üzdüler baba. acımasız hayata karşı doğrularla ayakta durmaya çalıştıysam da olmadı. istediğin gibi bir evlat olamadım büyük ihtimalle. ama görüyorsundur diye düşünüyorum. neler çektiğimi, nasıl zorluklarla savaştığımı görüp anlıyorsundur neden böyle olduğumu. keşke o 25 ağustos 2012 günü saat 17.00 olmasaydı be baba. şu an hayatta olsan bu halimden çok farklı olurdum. ama gel gör ki yoksun. ve bu sensizliğimi anlatacak kimsem de yok. bütün acımı içimde yaşamaktan hastalıklarla boğuşmaktan ne derslerime odaklanabildim ne de senden geride kalanlara. ama inanıyorum. bu hayatta olmasa da ahirette senin yanında huzurla 'bakın işte bu benim babam' diyerek dimdik duracağım yanında.
