bir zamanlar lisedeyken bir din hocamız vardı.aynı zamanda belletmendi kendisi. yavrucum, evladım diye seslenirdi öğrencilere hep fakat biraz ince sesi vardı ve çok hızlı söylerdi bunları. sesinden dolayı özellikle yavrucum şeklindeki seslenişi kulak gıcıklayıcı bir şekildeydi. belletmen görevinden dolayı sabahları "hadi yavricim, uyan yavricim, kalk yavricim" diye uyandırırdı bizi. bir gün bir er kişi hocanın yavricim seslenişiyle dalga geçerken, arkasından sinsice yaklaşan hocayı farkedememişti.
er kişi: kem... küm... özür...
d.h.: yavricim demeyelim, pi. mi diyelim, .rospu mu diyelim...
er kişi: (mort)
