Nasil olsa kimse kimseyi tanimiyor diyerekten rahatca yazilabilecek iç döküşlerdir. Bu aralar cok yalnizim. Hep yalnizdim ama yalnizligim eskisinden daha da cogaldi. Ama nedense bu durum beni üzmüyor. Eskisinden daha mutluyum. sadece beni anlayan ve tüm benliğimle kabullenen bir dost, bir sevgili düşlüyorum. Ama insanlar garip. iyi ve anlayisli olmaya yer yok. Herkes her seye somut bakiyor. Kimse empati kurmuyor. Cogu insan bir beklenti ya da cikar amacli iliskiler kuruyor ve ben neden bu duzeni bir turlu icsellestiremiyorum? Keske "amaaan" diyebilsem.