Aklımızı kaçırmamak için elimizden geleni yapıyorduk.
O bile bırakıp gitmek istiyordu diğer tüm gidenler gibi.
Öyle fragmanında gösterdikleri pek bir eğlencesi yoktu hayatın.
Sevmiyorduk yaşamayı.
Ölmekten yok olmaktan korkuyorduk yinede.
iki arada bir derede ite kaka ilerleyerek canımızın istemediği şeyleri yapıyor ve bunları ruhumuza kabul ettirmekte güçlükler yaşıyorduk.
Ruh dediğin şımarık küçük bir çocuk.
Zorunda olduklarımızı anlaması mümkün olmayan bir deha.
Ona göre yaşam içten geldiğince yaşanmalı ve dönük olduğun yörüngeden dışarı çıkılmamalı.
Eveleyip geveledikçe gitmişti herkes tek başımıza kalmıştık gidenleri teker teker hatırlayarak.
Her yeni yüz geçmişte oynanan oyunlarda kalan eski hatıralardı.
Şarap içip gitar dinlemek ve yazılar yazıp bize kendimizden miras kalmıştı.
En çok bunları yapmaktan hoşlanıyor kaldığımız yerde hayatı devam ediyor zannediyorduk.
Belki de aklımız çoktan çıkıp gitmişti.
Akılsız ve çaresiz kalmıştık.
Bir zamanlar herkes buradaydı.
Şimdi herkes burada değildi.
Alışıyor insan her şeye.
Seviyorum kendimi ve yalnızlığımı.
