Taş yağar gökten ve biz asit yağmurları yağmadı diye kendimizi şanslı zannederiz.
Olumsuzluklar tarlasında olumlu bir şeye sahip olamayıp hayata bağlı olduğumuza dair ilk önce kendimizi kandırırız.
Tarifi olmayan mutlulukların peşinden koşarken yakışmayan rollere bürünüp nefes almaya çalışırız.
Bir gün nefes alamamak korkutur bizi.
Kanımızın çekilmesinden verilerimizi biriktirdiğimiz beynimizin çökmesinden çekiniriz.
Hayata sığdıramadığımız yeteneklerimizin uğruna yaşamak isteriz ama bir türlü para etmez.
Para etmeyen şeylerin değersiz kılınıp değersiz zannedildiğinden dolayı bir türlü kendimiz olamayız.
Ruh hastalığına sahip olmuşuz gibi hayal aleminde yaşarız.
Hayal dünyamız bizim masal kahramanlarımızdır.
Sarsılıp uyandırıldığımızda yadırgıyoruz dün ve bugün yaşadıklarımızı.
Fotoğraf albümlerinde güzel duran yaşantı bize teker teker anlatıyor yapmak istediklerimizi.
Kendimiz olmaya çalışırken bu kadar hayal kırıklığına uğrayacağımı tahmin edemezdim.
Belki de hepsi rüya ve ben sevdiğim karamsarlıklar içerisinde sevdiğim hayatı yaşıyorum.
Canımın ve ruhumun yanması kadar gerçek boşlukta yürümeye çalışıyorum.
Doğuştan paratoner yüklüyüz ve bir lanet gibi bizi takip ediyor.
