insan belli bir yaştan sonra biyolojik atık olmaktan öteye gitmiyor ve bunamadan hemen öncesinde var olan anıları kurcalayıp bunlardan değer çıkartmaya çalışıyor. bir nevi kendine anlam katma, ulan boku bokuna mı yaşadık biz bunları gibi sorulara mantıki cevap verip tatmin olmaya çalışıyor. işte dış görünüşün git gide önemsenmemesi de böyle bir durum. eğer biz dış görüşünü ortadan atarsak kişiyi kendi yapan bir çok değeri otomatik olarak elemiş oluruz ki bunu aslında kimse yapmıyor.
sen ister duygusal körlüğün etkisine kapıl istersen kapılma birini çekici bulmuyorsan birlikteliğinde herhangi bir istek olmaz çünkü insanları bir araya getiren şey üreme içgüdüsüdür. ( tabi babanla olan iletişim veya bir araya gelmen umarım bu değildir)
yani insanın dış görünüşü bu denli yermesinin bir mantığı yoktur çünkü dış görünüş kişiden bağımsız, onu farklı algılatan bir durum değilidir. o da varlığın bir parçası ve karakteri şekillendirmede de dolaylı yoldan etkisi büyüktür. bundan vazgeçmeyi olgunluk olarak sunmak da bence saçmadır.
