Bedenim ve ruhum ölümle tehdit ediliyordu.
işgal altındaydım ve dilim damağım gecenin yarısında ateşle imtihan oluyordu.
Dilim kavrulmuş haritalara ayrılmış gibiydi.
Bir damla su dileniyordum ve yerimden kalkamayacak kadar uzaktım cam sürahide duran hayata.
Düştüğün yerden seri kalkmanın bel fıtığını tetikleyici tepkileri vardı.
Ölüden farkım yürüyor olmamdı.
Etrafı görüyordum ama görmeden hareket ediyordum.
Bulanık bakış açısında ayaz bir iklimin vahşi bir köpek gibi yüzümü gözümü kapmasında dayanmaya çalışıyor, durmak bilmeyen hayatın akışında dişlerimi sıkmanın son ama son haddinde ayakta kalabilmenin onurunu yaşıyordum.
Onurları yaşamak yaşamanın anlamını bilenler için kutsaldı.
Ama insan sahada savaşırken çektiği rezillikleri unutmaz,onur madalyası gibi taşır yakasında.
Her şeyin normale dönmeyeceğini düşünmek amansız bir hastalığın kollarına düşmek gibi bir şey.
Türbülansa girip yaşlılığı ve tükenişi görmek hala ahmak beynimin unutmaya çalıştığı şey.
Aklına gelen hikayeler elinden kayıp gidenler ve elinde tuttukların hala yazma sebeplerin.
