Dedemin evi kırmızı tuğladan yüksek bir binaydı. Yan tarafı boş bir arsa. Halamın çocukları gelince yandaki boş arsada oynardık. Onları özlediğimde arsanın kenarında durup binanın kırmızı tuğlalarına bakar beklerdim saatlerce. Tuğlalara bakınca gelecekler sanırdım. Çocukça beklemek ne güzelmiş meğer.
