Ben öyle birini biliyorum ki, kalbi dünyanın en temiz kalbi. Öyle temiz ki, kimseye kin, nefret duymaz. Bir sırrımı verdiğinde gözüm arkada kalmaz. Bir derdim olunca ilk anlattığım insandır. Mesafe nedir bilmez, sesiyle ısıtır içimi. Merak eder, arar sorar beni . Korur kollar. Sahip çıkar. Başımı omzuna koyup ağladığım insandır. Bir kucaklaması var, başını omzuma koyuşu, evim gibi hissediyorum. Yanımdayken babam gibi korur beni güvendeyim. Abim gibi sahiplenir. Sevgilim gibi sever beni. Sizin elin oğlu dediğiniz insan bana ailem oldu. Yüzü zaten melek gibi, baktıkça bakasın gelir. Saçlarına dokununca içim gider. Sanki zarar verecekmişim gibi. Yanlışlıkla kalbini kırsam, günlerce ağlar kapısına köle olurum affettiririm kendimi. Kalbimi kırsa, arkamı da dönsem aslında içim içimi yer barışmaya yer ararım. Uyurken saçlarını okşarsam, uykusunun en derininde de olsa gülümser gamzesini gösterir bana. Bazen durduk yere yüzüme bakar gülümser, bu kış gününde yazı yaşatır bana. Kalbi o kadar güzel ki, nasıl anlatsam..
