lise 1'deyiz. sınıfta 1 tane kız var. çok güzel mi deseniz değil ama ondan güzeli de yok ortalarda. çok da güzel gülüyor. öyle adettendir diye sahte olanlardan değil harbi harbi gülmenin hakkını veriyor hani o gülünce siz keyfine ortak oluyorsunuz durduk yere. dedim ben buna yürürüm (bkz: yürüyemedi). gel zaman git zaman bunla arkadaş olduk çok yakın olduk sonunda milletin yakın arkadaşım dediğinden çok daha yakın olduk. o hala çok güzel gülüyor, ben hala o gülerken mutlu oluyorum, sırf onu güldürmek için kendimi bile geliştiriyorum vallahi.
ömrümde neredeyse hiç pişman olmadım ben ama eminim ki yürümüş olsaydım ona, dünyanın en büyük pişmanlığını yaşardım. bir hiç uğruna öyle bir insanı kaybedecektim. gerçekten ufak bir kararın insanın geleceğini ne kadar değiştirebileceğini anlıyorum buradan.
aklıma da bazen şu takılıyor, acaba ilerde karımı onun kadar sevebilecek miyim ben ?
