hayatimda en cok sevdigim insana bagira çağıra hesap sormak istedigim bir konu var.
bazen aklima geliyor sinirden uzulmekten gozlerim doluyor.
yine cok sevdigim, kendimi cok borçlu hissettiğim 2 insan var
onlara da söylemek istedigim suclamak hatta aglatmak istediğim bir konu var ona da susuyorum.
yillardir sirf kimse üzülmesin, bir avuc insan kaldigimiz su dunyada biz de kopmayalim diye susuyorum.
sevgim saygim kizginligimdan buyuk oldugu icin susuyorum.
ama bazen otururken tatli tatli muhabbet ederken konu bizim mevzunun yakinina gelince bakislarim degisiyor, gulusum konusmam degisiyor. herkes anliyor o zamam ben de onlarin hissettikleri ezikliği görüp susuyorum belki. biliyorum onlar da aci çekiyor.
ondan susuyorum.
bir diger suskunlugum baska seyde, elim telefona gidiyor bi kac resmi var onlara bakiyorum, hatta çocukluk resmine bile bakiyorum. konusasim oluyor, soyleyeceklerim var ama susuyorum.
bir sevmediklerime karsi susuyorum herhalde bir de en sevdiklerime karşı. hatta sevdigim kadar sevilmediklerime.
herkes sevdigi kadar sevilse keske.
25 yıl dayanmış suskunluğa.
25 yıl ağlamış.
mirasa bak, 25 yıl dert anlatilmis suyuna gozyasi karışmış kuyular.
susmak mı iyidir konusmak mı?
kırmak mı bir köşede kirilmak mi
