mevsimden kıştı ve dışarıda hafif birikmiş karın üzerine ilk basmanın heyecanını yaşıyordum, ilerledikçe geride kalan ayak izlerim öylesine yan çiziyordu ki nereye gideceğim hakkında hiçbir fikrim olmadığın o an anladım.
ardından aklıma bir şeyler yazma isteği geldi, bu anımı ölümsüzleştirmek, herkesle paylaşmak istiyordum.
bunu nasıl yapacağım ise tam bir muammaydı.
ilk zamanlar çok didindim susmak için, içimdeki çoşkuyu toplumun yanlış anlayıp beni baskılamasından korkuyordum.
ardından bir yerlerden patlak verdi hislerim ve ulu sözlükte dolanırken o aptal küçük kutu aklımı çeldi, bana kayıt ol, ne olur bokunu yiyeim kayıt ol diyordu.
dayanamadım, zayıf düştüm ve şimdi buradayım.
