hiçbir iyi, yoğun kötülük karşısında bozunmadan kendini kurtaramaz.
akıl bunu farkettiğinden kendini aklamanın bir yolunu arar ve mantığı öne sürer. mantık bahane ve doğruluk denkleminde uzun süre çözümleme yapar, sonuçta ya pes edip bahanelere sarılır ya da en büyük aydınlıkları en derin kuyuların dibinde bulur. binaenaleyh asosyallik bazen bir tercihtir. fakat insan doğası gereği sosyal bir varlık olduğundan hayali ilişkiler ve karakterler simüle etmeye başlar. ve bu da sonuçta ya şizofreniye yol açacak ya da çarpıcı farkındalıkları doğuracaktır; ya da her ikisi birden birbirini idare edecek oranda varlığını sürdürecektir.
