yanındaki boş yastık anlatır aslında herşeyi. yoktur artık o. delicesine uymak istersin, her şeyin güzel olacağı bir sabaha uyanmak için. ama bilirsin ki asla bu gerçekleşmeyecek. yalnız uyanmaktan korkarsın o yüzden uyumak istemezsin de bir yandan.
o'nun olmadığı bir sabaha uyanmaktansa hatıralarıyla dolu bir gece geçirmeyi tercih edersin ne kadar acı verecek olsa da. o'nu ilk gördüğün günden itibaren her anı tekrar tekra kafanda canlandırırsın, özellikle de mutlu olduğun anları. yüzünde sen farketmeden minik bir tebessüm oluşur ve daha iyi anlarsın o'nsuz olmak istemediğini. sadece O'nla mutlu olabileceğine inancın artar.
artık çok geçtir. o asla geri dönmeyecek, birlikte geçirdiğin bütün o zaman hayatında sadece bir anı olarak kalacaktır. bunu anlamaya başlamanla birlikte gözyaşların da artık sana eşlik eder.
cevabını bildiğin halde sürekli neden, neden diye sorarsın kendine. geçmişe dair alternatif çözümler üretmeye çalışırsın kafanda, hiç bir işe yaramayacağını bildiğin halde.
perdenin arasından sızan sabahın ilk ışıkları ile kafanı toparlamaya başlarsın. yeni bir gün, değişik bir gün bekliyordur seni. buna hazırmıyım diye kendini yoklarsın. hazır olmak zorunda olduğunun bilincine varırsın.
o kadar uzun sürmüştür ki gece sanki üzerinden haftalar geçmiştir. dün akşama nazaran biraz daha iyisindir artık. kafanı az da olsa toplamışsındır. o'nsuzluk fikrine alışabilme ihtimalini kabullenmişsindir. hayat çok da zor gelmiyordur artık.
kapıdan çıkarsın, derin bir nefes alırsın ciğerlerinin her hücresinde hissedercesine.
yeni bir hayatın başlangıcına doğru adımlamaya başlarsın yolu.
