daha dün gibi hatırlıyorum her şeyi. zaten çok da geçmedi üzerinden.
2017'nin ilk günüydü. tam 1 sene önce bugün.
artık kendimde dayanacak güç bulamamıştım. hayatımda ters giden her şey, hastalığım, peş peşe gelen başarısızlıklar ve en sonunda reddedilmem beni sadece üzmedi ve ölüme bir adım daha yaklaştırmıştı.
ölmek o kadar kolay ve gerekli görünüyordu ki sözlük. bir an olsun şüphe etmedim. aklımda sadece o anın son dakikalarım olduğu ve kendi ölümümü kendi ellerimle hazırlıyor olduğum yatıyordu. arkamda bıraktığım kimseye acımadan ve üzülmeden tam anlamıyla motive olmuştum ve hiçbir şey düşünmeden yaptım.
kendime kızmıyor değilim bazen. düşüncesiz çok hareketim olmuştur ama bu kesinlikle zirvedeki yerini hep koruyacaktır. ailemin yüzlerindeki o ifadeleri hatırlıyorum; benim için ne kadar korktuklarını, bir an olsun bensiz neler yaşayacaklarını gördüm kısacık bir anda.
oturdum ağladım. onlara çektirdiklerim yüzümden kendime kızdım.
benim hayatımın benim gözümde bir değeri yoktu ama bana değer veren birileri vardı etrafımda ve ben onları üzmüştüm. paramparça etmiştim. kendimi bu yüzden affetmiyorum hiç.
