ülkemi çok seviyorum. uzun süre türkiye'den kaçmayı düşünen arkadaşlarıma şiddetle karşı çıktım, kızdım. hep "bu günler geçer, her şey düzelir, sonuçta bir afganistan veya suriye olmayacağız" dedim. ne olursa olsun "benim ülkem burası, gittiğim yer benim ülkem olmayacak, sığıntı olmuş olacağım orada" dedim.
ama artık pes etmeye başladığımı hissediyorum. özgürlükleri siktir et, yaşama hakkımın bile tehlike altında olduğunu hissetmeye başladım. bu ne kadar acı bir şey biliyor musunuz? benim gibi vatansever ve milliyetçi biri için kabullenmesi çok zor bir şey. daha geçen gün macaristan'a iltica edenler hakkında atıp tutan bir entry yazmıştım. arayan bulabilir.
yurtdışına çıktığı zaman türk pasaportunu gururla taşıyan bir insanım. bazen sorunlar yaşasam da, yine de hiçbir zaman ezilip büzülmedim bir sınır polisinin önünde. (cem yılmaz'ın pasaport kontrolünde anlattığı karakterler gibi olmadım)
ben yine türk olmaktan utanmıyorum, gurur duyuyorum. ama artık gerçekten bazı şeyler dayanılmaz oluyor. bu tarz düşünceler kafama gelince atmaya çalışıyorum. aklıma atatürk geliyor, "atatürk yaşasaydı ve kendine atatürkçü diyen bir gencin ülkeden kaçmaya çalıştığını görse ne düşünürdü acaba" diye. suçluluk hissediyorum.
atatürk ve bu ülkeyi kuranlara karşı mahcubum.
ama gitmek istiyorum be abi. insan gibi yaşamak bizim de hakkımız değil mi? şu an grafik tasarımla ilgili bir bölümdeyim türkiye'de. hayalim gelecekte çizgifilm yapmak. kendi yaptığım çizgifilmi izlemek istiyorum, insanlara izletmek istiyorum. bu hayalleri kurarken aklıma "ulan ya suriye gibi olursak?" korkusu düşüyor. bütün hayallerim kayboluyor. yeteneklerimi kullanıp eğitimini aldığım sektörde insan gibi çalışmak istiyorum. kafamdaki projeleri gerçekleştirmek istiyorum. üzücü olan şu ki, her geçen gün bunu kendi ülkemde yapabileceğime dair umutlarım kayboluyor.
gidip, geride kalan herkesle bağlarımı koparmak istiyorum. benim annem babam akp'ye oy veren insanlar. şu zamana kadar zaman zaman onlara kızsam da sevgim ve saygım sonsuzdu. yaşlandıkları zaman onların yanında olmak istiyordum. ama artık onlara daha fazla kızgınım. 3 ay kadar süredir görmüyorum onları. fakat onları tanıyorum, muhtemelen inatla bu yapılanları savunacaklardır bana. bundan dolayı eğer gidersem, çok da vicdan azabı yaşamayacağım.
iltica etmeyi düşünmüyorum. benim de bir insanlık onurum var. gidip de oralarda tuvalet temizleyemem. sonuçta iltica edince diploman vs. yanıyor. okulum bittikten sonra diplomamı elime alıp gitmeyi deneyebilirim. bu, önümüzdeki yıllarda yaşanacaklara bağlı.
umarım kötü senaryoların hiçbiri gerçekleşmez. umarım iç savaş çıkmaz. keşke benim ummam ile her şey düzelse. keşke... her şeye rağmen, ülkeden hala umudum var. 2019 seçimlerinden umudum var. duruma göre gitmeye çalışmaya da bilirim. her halükarda 2019'a kadar buradayım zaten.
buraya kadar okuduysanız derdime ortak olmuşsunuz demektir. teşekkürler.
