yıllarca kahrınızı çeken, her türlü rezilliğinize rağmen sizi zevcesi olarak görüp aile reisi sıfatını kaybetmenize müsaade etmeyen hayat arkadaşınıza "doğruları" söylemektir.
biz tabi hayat koşturmacasından, mücadeleden, fukaralıktan hovardalık yapamadık.
ancak yeni yeni rahata kavuştuğum bir dönemde, bir gönül maceram olmuştu. ilik bir hanıma tutulmuş, o yaşlarda duvardan duvara vuruyor ve cennetin tezahürü olan huylara sahip eşimi ihmal ediyordum.
ahhh. hala pişmanlığını tam şuramda (not: kalbimi gösteriyorum) taşırım.
aştık. ben o at gibi kadını bıraktım, yuvama demir attım. şimdi şimdi görüyorum, dış güzellik kimseye kalmıyor.
hanımım da hanımım. başka hiçbir şey demiyorum yıllardır.
not: arkadaşlara gördüğünüz üzere hanımıma çok düşkünüm. artık "nihat bu çarşamba bana gel de beni güzelce bir yala" diye mesaj atmaktan yoruldum. nasıl reddeceğimi şaşırdım artık. ondan sonra "nihat yaşlandı kimseyi yalayamıyor" diye laf çıkarıyorsunuz bir de.
