kedim kucağımızda ölmüş önceki gün. hayatımda hiç ölüm görmedim ben. bembeyaz tüylerinde yol olan kanı hala unutmuyorum.
her neyse.. o akşam kısmetin yiyemediği son mamalarını başka kedilere vermek için dışarı çıktık. bi köpek takıldı peşimize. bi gözü buz mavisi, diğeri kahverengi, pofuduk bir sibirya kurdumsu.. eve gelene kadar sevdik, mıncıkladık, doyurduk. kapıya kadar takip etti.
eve girdik. balkondan erkek arkadaşım bana seslendi. hala gitmemiş. biraz balkondan izledik.. ruhların yok olmadığından, nasıl dönüştüğümüzden bahsediyoruz. aşağı doğru kısmet diye sesleniyorum.. köpek dikilip yukarı bakıp kuyruğunu sallamaya başlıyor.
duygusal olarak hiç o an kadar yoğunlaşmamıştım. iki sene bakmaya, sevmeye devam ettik. umarım ki iyidir hala.
