şimdi onların mukaddes vücutları, doğdukları toprakla birleşirken, içler acısı bir durum gözler önünü çıkıyor. medya, kamu oyu, sokakdaki vatandaş, herkes şehit haberlerini kanıksamış, eskiden manşetten verilen haberler küçültülmüş. kimse sebebini sorgulamaz, olayları kabullenir olmuş. ateş düştüğü yeri yakıyor. bu kahramanlar diğerleri gibi unutulacak, medyada bir daha adları anılmayacak, adlarına bir anıt dikilmeyecek, cenazelere gelip basın mensuplarına poz veren devlet büyükleri, şehitlerimizin geride kalan yetimlerini birdaha hiç ziyaret etmeyecek, hastedeki gazileri ziyaret eden bakanlar, göğsünde madalya, altında tekerlikli sandeliye ile bedeldiye otobüsüne binmeye çalışırken yanlarında olmayacak. ateş düştüğü yeri yakacak ve kimse hatırlamayak. muhtemelen bende unutacağım, ama şehit olmadan önce, erzincanda nöbet beklerken, memleketimin karlarına hasretini yazan aslan gibi çocuklar nasıl unutulur.
