Bir akarsuyun kenarında açan çiçek gibiydi,
Vücudunun tüm kıvrımlarından süregelen memelerin.
Ataerkil hiyerarşiye inat, bozguna uğramaktan hiç çekinmeyen bir devrimci gibiydi; asil ve dimdik...
Cehenemim olacaktı, farkındaydım.
Müreddetinden her geçen gün biraz daha uzaklaşan benliğim, koşar adım yaklaşıyordu benliğine.
Henüz tarumar edilmemişliği şehvet koyarken şehvetimin üstüne,
Ah diyorum, ne vardı? Bi dokunsam memelerine.
