Sanırım zamanı geldi, bilmiyorum yeni uyandım ve kafam allak bullak. Dün bu saatlerde Türkiye nin diğer ucundaki şehrinin bir otel odasında renkli ışıklar arasında kendimden geçerken şimdi evimde yalnızım. Bu fark çok fazla ve ben her 3-4 güne bir bu farkı yaşıyorum. inanılmaz derecede kutup yaşamları bir anda yaşayınca insana koyuyor be sözlük.
Hayatımın yalnız iken nasıl anlamsız geldiğini anlatamam. Bomboş. Bilmiyorum, belkide bir sevgili falan bulmalıyım, iki farklı yaşamım varmış gibi yaşamaktan yoruldum. Duygu yüklüyüm şuan.
Bu iki yaşam arasındaki fark çok fazla, kaldırmak ona karşı durmak ise insanı gerçekten çok yıpratıyor. Kendinden taviz veriyorsun,
Lise de biyoloji dersinde insan acıkırsa önce karbonhidratları yakar, eğer hâlâ aç ise zor da olsa yağlarını yakmaya başlar. Eğer hâlâ aç ise, kendisini parçalamak uğruna da olsa proteinlerini yakmaya başlar, diye bir şey öğrenmiştim.
Şuan proteinlerimi yakıyor gibiyim. Ve bundan sonra ne yakacağımı bende bilmiyorum, peki yakacak bir şey kalmayınca ne olacak? Hoş, o noktaya kadar yaşama dayanabilecek miyim bakalım.
Günaydın ve olur da görüşemezsek iyi günler , iyi akşamlar ve iyi geceler..
