- yazsana lan hadi sen de!
- ya zaten hakkında 651 tane şey yazmışlar! bi de ben mi yazayım?
aslında yazayım evet. yıllardır içindeyim madem, çıkamıyorum madem, kimseyle paylaşamıyorum madem yazayım. yazıyorum bak oluyo istediğin...
24 senedir benden iyi arkadaş bulabildin mi? hayır! annen baban bağrışırdı, kavga ederlerdi, birbirlerine bişiler atarlar, hakaret ederlerdi. başkasına kaçabildin mi? e hayır! ne bi dişiyle ne bi özneyle atabildin mi içindeki korkuları? hayır dedik ya be! işe girdin korktun, okula gittin ürktün, terk edildin ağladın, sevdin aldatıldın, üzüldün. başka diyarlara intikal edebildin mi? ona da hayır!
herşeyinim oğlum ben senin! bensiz yapamazsın sen! hala her gece yatağına yatarken olmayacağını, gerçekleşmeyeceğini bile bile hayaller kurar durursun. gepgeniş bi aile, şirin mi şirin kız çocukları, süper bi gelecek, mankenleri hastlerinden kudurtacak bi eş! böyel gider bu. insanlar bilirler oğlum hayallerin sadece usda kaldığını, gerçekleşmediğini. onca insana anlattın bugüne dek. noldu? kim kaldı yanında? hiçkimse. ama yine de az da olsa şanslısın. ne bok yersen ye, naparsan yap seni bırakmayan 3 insan var hayatında. çekirdek diyolar ama hakaret ediyolar bence zira onlar benden evvelki koruyucun, bir bir göçüp gitmeden, sadece benimle edi büdü misali kalmadan önceki dayanakların. onların kıymetini bil ki bana tamamen ulaştığında derdinle, tasanla uğraştırma beni. tüm cümlelerini tamamla onların yanındaki. yarım kalmasın cümlelerin. üzülmeyesin sevgisiz uğurladım onları diye. akıllı ol ki ben de diğerleri gibi bırakmayayım seni.
neresiydi burası? ha sözlüktü demi. insanın sıkıntısını attığı, derdini paylaştığı, moralini düzelttiği yer. adam o kadar boş ki dolular içinde, o kadar çıplak ki giyinikler arasında, o kadar deli ki akıllıların sınırları dahilinde şizofren olup çıkıyo be dostum. öyle bi an geliyo ki aslında olmayan ama var olduğunu sandığı arkadaşıyla sohbete girişiyo. öyle bi an geliyo ki uzun satırların okunmayacağını bildiği halde yazmaya girişiyo.
aslında o bile bilmiyo gerçekte var olmayan ama var sandığı dostunun gerçek olduğunu. şizofren edasıyla sohbet ettiği şeyin aslında bunca yıldır tek yandaşı olduğunu. kışın soğuğunda sırtına geçirdiği urba, yazın sıcağında kafasına diktiği bi şişesu olduğunu. aslında o bile bilmiyo ''yalnızlığın'' ekmeği, havası, suyu olduğunu. aslında o bile bilmiyo ''yalnızlığın'' paylaşamayacağı tek şeyi olduğunu...
