büyük bir gürültüyle uyanmıştık. kardeşim 2 metre ötede yatıyordu. abi ne oluyor dediğinde "yağmur yağıyor heralde" demiştim deprem olduğunun bilincinde olmama rağmen. babamın bizim odaya bir girişi vardı ki hiç bir zaman unutamam. ev yan yatmış gibiydi sanki. dışarı çıkarken apartman kapısını açmak dakikalarımızı almıştı. yaşanan panik, insanların gözündeki korku tarifsizdi. her insan ölümden korkar ama hazırlıksız gitme kaygısıydı belki de insanı dehşete düşüren.
dışarı çıktığımda kafamı kaldırıp gökyüzüne baktım. hiçbir zaman görmediğim kadar çok ve yakındı yıldızlar. etraf da öyle pazar yeri gibiydi her yer. bir korkunun etrafında birleşmiştik. ölümdü o. ve zordu.
radyodan işittiğimiz haberler uzun yıllar unutulmayacak bir acıyı tarihe not düşüyordu sanki.
