şöyle düşünün. kaldırımda sevgilinizle yürüyorsunuz. hani şu meşhur tunalı caddesinde. keyfiniz yerinde. ama kaltağın biri gelmiş arabasını kaldırımı kapatacak şekilde park etmiş. arabadab ötürü yoldan yürüyüp geçecekken bir otobüsün size çarpmasına ramak kalıyor. sizde dönüp kaltağı uyarıyorsunuz.
sizden 3-5 yaş küçük olan çakma sarışın hanım bir feryat figan kendini parçalamya başlıyor. yanınızda sevgiliniz olmasından ötürü tartışmayı büyütmeden gitmek istiyorsunuz. ama kaltak oaralı bile değil. illa götünü yırtana kadar parçalayacak kendini.
bir iki adım aıyorsunuz gitmek üzere ama nafile. sonra dönüp kaltağa
ağzının payını veriyorsunuz. hemde hiç küfür etmeden ve bağırmadan. sadece sarışın olmak, güzel görünmek ve koca yada baba parasıyla kaldırım kapatmanın kimsenin hakkı olmadığını anlatıyorsunuz. ve kaltak o an farkediyor beyninin olmadığını. o an geliyor kendine. o anluyor güvenin bu beyinsizlikten kaynaklandığını. ama ne mümkün balık hafızalı olduğu için bir dakika sonra unutuyor olayı. bir özür dilemeyi bile kendine yediremiyor.
şimdi çıkıp bana elde edemediğiniz için böyle şeyler diyorsunuz demeyin. çünkü kadın elde edilecek bir şey değildir. mal değildir. mal olan zaten kadın değildir. nesnedir. duvardır.
