sakin sakin çay içerken, önce cüppeli bir imam, sonra omuzlarda bir tabut ve arkadan gelen cenaze erkanını görmemle şaşakaldığım mekan.kendimi suçlu hissettim. bir yandan hala hayatta olduğuma şükrettim. belki doğal bir manzaradır bu orada bilemiyorum.
sonra arkadaşın isteğiyle teleferiğe binip mezarların üstünden tıngır mıngır giderken, aşağıda yatan olmak istemeyeceğimi düşündüm. üstlerine basıp geçmiş gibi hissettim.
işte böyle tuhaf izdüşümler yaşanabilecek bir yer pierre loti..
ha ayrıca hava karardıktan sonra çay içilmek istenebilecek bir yer gibi gelmedi bana. *
