Benim tıfıl kahramanım, sana bu yazdığım az bile. Love <3
Her ne kadar anneme daha fazla sevgi göstersem de babamın yeri daha başka. Az önce bunu daha bir tescil etmiş oldum. Saçlarım çok dökülmeye başladı son 2 aydır. Bu sorunu birkaç gündür annemle fikir olarak tartışıyoruz ama babam bu durumu öğrendi. Sabahta konuşmuştuk, yürüdüğüm zaman aradığı için sesim de pek neşeli çıkmadığından; ve bu saç dökülmesi meselesi de eklenince, "bak biri rahatsız mı ediyor, sıkıntıda mısın, paran yoksa biz öldük mü niye söylemiyorsun...." gibi sorular sorup durdu. Bu kadar küçük bir meselede dahi böyle bizim için endişelenen ve daha burada söylemeyeceğim pek çok şeyi yapan bir adam. Kpss ye hazırlanıyorum bu sene. "Belki bir ömür ben sana bakacağım, belki istediğin mesleği olamayacaksın, belki herkes sana sırt çevirecek hiç farketmez, ben her zaman seninle gurur duydum ve duyacağım. illa bu sene kazanacağım diye kendini sıkma seni en iyi ben tanırım", dedi.
Babam her zaman onlar için cabaladigimi ve sorumluluk sahibi olduğumu bilir. Ondan sürekli stres yaptığımı düşünür, bu tepkisi bundan. Haliyle stres vücuda yansıyor. Şimdi ben bu adamın karşısına aslan gibi nasıl çıkmayayım? Başını asla öne indirmemeliyim, karşına herhangi bir damat çıkarmamalıyım. Oğlu olmalı, hatta sırdaşı. Ya da herhangi bir klasik hayat yaşatmamalıyım. En iyisi olmalı. Gönlünde kaldığı, maddi imkansızlıktan dolayı yapamadığı ne varsa yapmasına vesile olmalıyım. Herkes böyle ister muhakkak ama ben daha ayrı bir isterim. Sen bu kadar küçük bir şeyi bu kadar dert ediyorsan bende, senin ve ailem için en iyisini yapacağım. Söz....
