beş yaşındaydım galiba, belki altı. dedem beni gençlik parkı'na götürüyor. birlikte binmişiz ego'nun ikarus marka otobüslerine, gidiyoruz.
ineceğimiz yere geldiğimizde dedem düğmeye bastı, otobüs durakta durdu. herkes inmeye çabalıyor. en son dedem indi. ben tam inecekken otobüs hareket etmeye başladı. öylece kaldım. çıt yok benden... neyse ki otobüstekiler "çocuk kaldı kaptaaan" gibi bir şekilde bağırdılar. otobüs durdu ve indim.
başından böyle bir şey geçen insanın, bu içsel sorun nedeniyle yaşayabileceği korkudur bu. o gün bugün içimde bir tedirginlik vardır. belki yine öyle hareket etse otobüs yine çıt çıkaramam.
oh be, anlattım rahatladım. belki bu çc-ocukluğuma inen başlıkla bu sorunumun üstesinden gelmişimdir. hemen dışarı çıkıp bir otobüse bineyim. teşekkürler uludağsözlük psikoloji klanı...
