ölümden sonra yaşamı, buna dair inanışları, teorileri, tartışmaları bir kenara bırakırsak en basit haliyle ölümü, nihai bir bilinçsizlik hali olarak nitelemek son derece mümkün sanırım.
bilinçsizlik hali, bilincin aksine kat'i bir kayıtsızlık olduğuna göre, bu kayıtsızlığın içine fiziki ve zihinsel problemlerden ari olma durumunu da ekleyebiliriz.
o halde, dertten, tasadan, yükten kurtulmuş bir "hal"i istemek, aslına bakarsanız kişinin sürdüğü hayata göre çok doğal bir talep haline dönüşmüş olabilir.
söz gelimi,
her gün koca şiddetine maruz kalan bir kadının,
akrabaları tarafından fiziksel tacize uğrayan bir çocuğun,
manevi tatmin duygusuna asla ulaşamamış, varoluşsal kaygıları nedeniyle zihninde sistematik bir işkencenin hüküm sürmesini engelleyemeyen bir adamın,
intihar etmeyi düşünmesini yargılayamayız. en azında yadırgayamayız.
bunu düşünen insanlar için, "aciz", "günahkar" gibi sıfatları kullanmak ne derece makuldür?
öte yandan etken olma durumuyla, varoluşundan bu yana kendisine, çevresine ve doğaya bu denli zarar verebilen canlı türünün bir ferdi, kayıtsız kalmayı, bilinçsiz olmayı, edilgen olmasa dahi etken olmaktan vazgeçmeyi seçerse, bu seçim ne kadar kötülenebilir ki?
