Sonbahardi... Seninle geciyorduk o yoldan;
Topraklardan, havadan bir huzun tasiyordu.
Bize yaklasiyordu.
Gonlumuzde yepyeni bir duygu yasiyordu.
Ruzgarlarin degildi bu musiki, bu huzun;
Hatirladin degil mi? Kuslar aglasiyordu...
Havada bir serinlik...
Tatli bir hayal gibi...
Toprak nasıl meçhuldü tıpkı istikbal gibi?
O gun tabiat başka bir türlü yaşıyordu.
Kalbin acı, gözlerin yasla dolmuştu senin;
Yapraklar gibi yere dökülüyordu senin;
O nağme mesafeyi, zaman aşıyordu.
O bir beste degildi: Kuşlar ağlaşıyordu.
En hazin şey muhakkak öksüz kalan ocaktır.
Bu ocak hüzünlerle dolup boşaltacaktır.
Eski bir sonbaharı, küçük kuşları anmak
Belki veda etmektir sana birkaç satırla...
Yine bir sonbaharda ordan yalnız geçersen
Beraber geçtiğimiz serin günü hatirla!..
