içim içimi yiyor, kendimi ona öyle bir endekslemişim ki asla başkasıyla birlikte olamazmışım, ondan başka kimse beni o kadar güzel sevmez, sevemezmiş gibi geliyor.
çözüm bulamadığım sorunlara toslamaktan nefret ediyorum. elimden birşey gelmemesi aklımı kaybetmeme neden olabilir yakın zamanda.
dünyada neler oluyor, ne vahşetler yaşanıyor, benimkisi de dertmi? diyorum kendi kendime, demesine diyorum da, çektiğim acının çok daha fazlasını çekenler var diye benimkisi hafiflemiş olmayacak ki. pratikte işler böyle yürümüyor.
neler düşünüyorum, neler diyorum ki ben ya? kafam kaşınıyor. saçlarımı iyi ki kestirdim hee, çok kötü kaşındırıyorlar melankolik hallerimde. bilimsel bir açıklaması var mıdır bunun?
