hayatta benim olan, kimsenin degil sadece benim olan şey cok azdır. küçük büyük değerli değersiz fark etmez, bir kez sadece bana ait olduysa o artik yeterince değerlidir.
3-4 yıl once yurttan oda arkadaşımla ayrılırken ani olsun diye birbirimize bir esyamizi vermeye karar verdik. ikimizinde surekli elinde olan anahtarliklar. benmki turk bayrakli ici donen bir seydi, canim sıkkın olduğunda saatlerce cevirirdim onu. cok zamandir elimdeydi.
o gece bi anlik gazla, duygusallikla anahtarliklari değiştik ama sonra cok kotu oldum. aradan 4 sene gecti hala unutmam o anaharligi.
halbuki gönlüm geniştir, ama iste bir kez bir eşyayı tam sahiplenince, o esya benim acima tatlima sahit olunca bağlaniyorum. bilmiyorum neden, herhalde azlıktan bunlar.
