geçen sene üniversitenin itiraf sayfasına yazılmış bir yazı..
Ankara Beşevler'de Gazi Üniversitesi Hastanesi'nin arkasında denk geldim bu abiyle.
Kağıt toplayarak geçimini sağlıyordu.
Yaşı 27
3 çocuğu var
Onu farklı kılan ise çöpte bulduğu şişirilmiş balonları kağıt topladığı arabasına asması
Bu balonlar kim bilir nerenin açılışında kullanılmıştı
Şimdi ise bi kağıt toplama arabasının arkasındaydı
"Kolay gelsin" dedim gülümseyerek
"Sağol" dedi.
Espri olsun diye "Abi kağıt olsam kaç lira ederdim" dedim gülerek, amacım muhabbete girmekti.
O da espriyle karşılık verdi: "Tartmak lazım" dedi gülerek.
Kahkahalar falan gülüyoruz ilerliyoruz.
Bir çöpte durdu, o çöpten kâğıtları ayıklarken sordum "Balonları çocuklara götürüyon sanırım"
"Hem çocuklarma hem de eşime" dedi. Yutkundum, duygusallaştım.
"Vay be çok romantik birisin sanırım" dedim gülerek.
O başladı anlatmaya ben sustum: "Genç, ben severek evlendim. Ama düğünüm olamadı. Kaçırdım eşimi. Şimdi ailesi halen onu istemiyor. Ben ona hem babayım hem de eş. Eşime hiç pahalı hediye götüremedim ama ayrılan kızların sokağa attığı gül demetlerine çok denk geldim. Alırım, temizlerim bi güzel eşime götürürüm. Ağlayarak atılan o güller, sevinçle karşılanıyor kiminin kucağında. Bizim hanım da pek sever gülleri. Ama bilmez ki başkasının aşk acısı saklıdır o güllerde. Balonları da sever, düğünümüzde hep böyle renkli balonlar takacaz diye hayal ederdik ama bir beyaz gelinlik dahi giyemedi. Sokaklarda geçerken duyuyorum "acaba sevgilime/eşime ne alsam ki?" Seven bu soruyu kendine sormaz evlat. Seven insan en küçük şeylerle dahi onun mutlu olacağını bilir. O yüzden 3 çocuk da olsa ben balonları ilk gördüğümde eşim geldi aklıma. Eşime aldım. Ama çocuklar da mutlu olur elbet görünce. Asarız evimizin bir köşesine her günü düğünümüz gibi yaşarız."
Yutkundum, "eyvallah abi. Kolay gelsin" diyip uzaklaştım. Ve anladım ki "Aşk bir kâğıt toplama arabasına asılan balonlardı"
