Bugün, 65 yaşındaki bir adamın, annesinin mezarı başında pompalı tüfekle intihar ettiğini izledim.
O an düşündüm, nasıl bir çaresizlik icindeydi diye. Bir de annesinin mezarına gitmiş belliki çok yalnız kalmış dünyada, bu da gösteriyor ki hangi yaşta olursak olalım ebeveynlerimize o kadar çok ihtiyacımız varki.
Herhalde varlıklarını bilmek bile, bilinçaltımızda bize görünmez bir güç veriyor.
O adamı hiç tanımıyordum varlığından bile haberim yoktu, ama hüzünlendim o haberi izleyince.
intihar da en az ölüm kadar gizemli birşey, sanırım o an tek çare olarak görülen bir eylem. Sanki 5 dakika daha dayansa vazgeçeceği bir olgu. En son lisede bir intihar vakasına bu kadar üzülmüştüm o da sınıf arkadaşımdı. Babasının, ''sen adam olmazsın'' lafına alınıp kendini asmıştı.
Keşke; insanlar, şu kısacık hayatta intiharı düşünecek kadar çaresiz kalmasa. Ama bu, ne ilk ne de son.
