durup dururken kendimi ağlarken buluyorum. herkese karşı agrasifim. Hayatımda iyi giden hiçbir şey olduğunu düşünmüyorum. iyi olan şeyler varsa da kendi ellerimle bok ediyorum heralde. Yorgunluk hastalık mutsuzluk ve öfkeden öte bir his içinde değilim. Sinir krizlerim birbiriyle yarışıyor. Başta pms sandım fakat değilmiş onu anladım. Sanırım bugün hayatımda ilk defa antidepresan içicem. Ya da sevdiğim başka bi şeyi.
Yeni bir gün asla beni mutlu etmeye yetmiyor. Ya da şöyle diyim abi mutlu olmak da istemiyorum ki, mutsuz hissetmesem de yeter aslında.
Tamam hayatımda iyi bi şey yok ama bari artık işler ters de gitmesin. Sevdiğim insan desen uzakta, ayda bir birbirimizin suratını görebilirsek oh ne ala. Sonu belli değil, neden çünkü paramız yok. Üniversite mezunuyuz ama her gün eşşek gibi çalışıyoruz asgari denebilcek ücretlere. Böyle hayatın ta amına koyayım. Buraya niye geldim onu da bilmiyorum.
