uzun zamandır sakladığım bir çok kaygımı sen daha yeni yeni fark ediyorsun, biliyorum. o korkusuz, dengeli, sakin, 1 saatte ancak bir kelime laf eden kızının aslında son derece korku ve kaygı dolu olduğunu görmek seni şaşkına çeviriyor. sana kötü bir haberim var anne. ben 11 yaşından beri böyle kaygılı ve korku doluyum. senin ve babamın yanında korkularımı bastırıp dik durmam tamamen senden kaynaklı.
düşünecek onca şey varken başında bir de benim için üzül istemedim. bu yüzden de ''okulda bugün ne yaptınız'' soruna her gün farklı bir şey uydurdum. lisede bu yüzden veli toplantılarına gelmeni engelledim. okula ve dershaneye verdiğin numaraları da bu yüzden değiştirdim. mezuniyette bütün öğretmenlerin sana dik dik bakma sebebi seni defalarca çağırmış, fakat hiç birine gelmemiş olmandı. o gün çok şanslıydım çünkü anneannemin de atağı tutmuştu anımsıyor musun? tören bittiği gibi 10 dakika uzaktaki eve arabayla gitmiştiniz. ben okulda kalmıştım. sizin eve erkenden gidişiniz o kadar rahatlatmıştı ki beni... 4 yıl boyunca öğretmenler beni onlarca defa seni aramakla tehdit etti. Veli toplantısında her şeyi anlatacaklarını söylüyorlardı. derdim benden şikayet etmeleri değil, ''bir de başıma bu çıktı'' diyecek olmandı. şimdi gelene geçene diyorsun ya ''beni bir o üzmedi'' diye. aslında üzdüm. sadece senin hiç birinden haberin olmadı.
senin hiç bir şeyden haberin yok ya... benim de yok senden haberim. bana onlarca defa anlatmaya çalıştın biliyorum ama geçti artık o tren. sen duraktan geçmiş bir trenin durağına gar yapmaya çalışıyorsun. çünkü sana bir şeyleri anlatmamı istiyorsun ama bunu isteme sebebin ''kızın'' olmam değil. aradaki açığı kapamaya çalışman. kapanmayacak boşluk var orada. üzgünüm...
bu arada herkesle ilgilenip beni es geçtin diye kızmıyorum sana. geçmemeye çalışıp geçtiğini,ve bunu fark edemediğini de biliyorum. sadece yeni yeni fark ettiğin kaygılarım yıllardır var ama bunlar sanki yeniymiş ve şımarıklık yapıyormuşum gibi davranıyorsun. bu yüzden sana kızgınım.
