Buradaki pek çok yorumun aksine türk paganizmiyle pek de alakalı olmayan çeşitli evrelerden sonra bugünkü haline 17. Yüzyılda dönüşmeye başlayan inanış.
Anadolu'daki kökeni babailerle başlar. Babailik bir vefaiye tarikatıdır. Vefaiye ise bir kalenderi yorumudur. Kalenderiligin kökeninde ise fars-hint düşüncesi vardır. Örn: hulul. (Bu arada bu paragrafta anılan tüm tarikat ve cemaatler ehli sünnet dışıdır.)
Nitekim baba ilyas ve onun hocası dede garkın'ın ikisi de has oguz olmakla birlikte onların hocası şu an ismini hatırlayamadığım ama bağdadi diye bilindiğini bildiğim -buraya dikkat- bir kürttür.
Daha sonra alevilik/bektaşilik olarak karşımıza çıkan düşünce osmanlinın kuruluşunda da etklidir. Şeyh edebali bir babai daisidir. Bir kalenderi şeyhidir. Hacı bektaş da öyle. Yeniçeriler bektaşi ögretisine göre yetiştirilmesi de buradan gelir.
istanbul'un fethine gönüllu olarak akın akın katılmış, devletten yoğun destek görmüşlerdir fakat osmanlı-safevi gerginliğinde yanliş ata oynamışlar ve devletin baskisını hissetmişlerdir.
Selcukludan itibaren Bir dönem turkmenler arasında çok taraftar toplayan ve itibarlı bu inanısa en büyük darbeyi sanılanin aksine yavuz değil ikinci mahmud vurmuştur.