akLımın bir köşesine sıkışmışsın
ne ben, ne biz
ve nedensiz...
bir zamanLar baharın iLkiyken o yağlı boya,
yeşeren ümitLerde yarın iken,
doğan günde ümit iken,
büLbüL gülerken,
güL iLe büLbüL iken,
irkiLir aniden kopan havanın serzenişiyLe.
ve değişen bir yoL...
şimdi o tuvaLde, hep düşüş, son yaprak,
soğuğa aldırış etmeyen sıcak bir güLüş ve sonbahar...
iLikLerini deLen rüzgârda zorLanırken yürümeye,
fark edersin ki adımLarın başLamış büyümeye.
baş ucu kitabım sen iken,
şimdi akLımın bir köşesine sıkışmışsın
ve bırakıLmışsın çürümeye... *
