ocak ayı ortasında aksam saatleri, kar hafif bir sekilde yagmakta tabi, buz gibi bir hava. otobüsün ilk duragı, kalkıs saatini bekleyen yolcuların pek azını kar yagısından koruyabilmekte...
bir cocuk. 9-10 yaslarında. üzerinde onu soguktan koruyamayacagı son derece bariz bir sonbahar ceketi. eski bir kase pantolon, kimbilir ne sartlarda alınmıs diye geciyor insanın icinden. yagıstan dolayı ıslanmıs üstü bası ama satmaya calıstıgı mendilleri korumaya calısıyor ceketinin icerisinde saklayarak. eliynde sıkı sıkı tutuyor sermayesini.
yoldan hızlı adımlarla insanlar geciyor, kimsenin mendil aldıgı yok. cocuk ısrarlı, mendilleri satması gerekiyor tabi. duraktaki herkese teker teker soruyor. yasıtlarının okuldan dönmüs evlerinin bahcesinde kalın paltolarıyla kartopu oynadıgı geliyor insanın aklına.
durakta bekleyen insanlara sormaya devam ediyor cocuk. eliyle sıkı sıkı tutuyor mendilleri. biz ellerimizi cıkaramıyoruz cebimizden.
birden kar siddetini arttırıyor. ne yagıs ama... insanlar daha bir gömülüyorlar kalın paltolarının icine.
göz gözü görmüyor bir an icin sanki.
cocuga bakıyorum...
mendilleri kenara bırakmıs. yüzünde bir cocuk gülümsemesi, hayatın onu ittigi bu dengesiz kavgayı unutuyor bir an. gercek kimligine dönüyor...
cocuk oluyor bir an...
yüzündeki gülümsemesiyle, yerde birikmis karları toplayıp kafasından asagıya tekrar dökmesiyle...
